Balthazar,
 

Ik wilde al heel lang een Balthazar (die toen natuurlijk nog niet zo heette). Altijd katten met haar gehad. Leuk, lief, knuffelig, of niet. Maar toch, dat haar!. Dus ik riep al heel lang "ooit heb ik een kat zonder haar, scheelt stofzuigen". 

Tot op een dag mijn echtgenoot zei, waarom zoek je er eigenlijk niet een, je hebt het er al zo lang over. 
Zo gezegd, niet zo gedaan. Want een goede fokker is een must. Liefst een in de buurt. Zo kwam ik via Facebook in contact met Cattery van Lichtstad (inmiddels bestaat deze niet meer) en daar kregen ze een nestje. Ik stuurde een mail, moest 1000 vragen beantwoorden, want blijkbaar krijg je niet zomaar een sphynx, daar moet je (gelukkig) toch echt je best voor doen. Eenmaal door de balotage en toegelaten op de wachtlijst begon het wachten. En wachten. En wachten. Tot er een nestje was en ik hoog genoeg op de lijst stond voor een katje. Toen begon de eerste lastige keus. Welke van die schattige, kale, blinde wriemelende aliens zou van mij kunnen zijn? Aan de hand van de foto's is het lastig kiezen, maar dat lukte uiteindelijk dan toch. En na nog eens lang wachten was eindelijk het moment daar, we mochten gaan kennismaken met onze kat, met onze Balthazar (een naam voor een sphynx uitzoeken is ook nog wel een ding, maar de keus was uiteindelijkm met dank aan een vriendin, niet moeilijk. Balthazar, beschermheilige van de bontwerker (een beetje sarcasme is mij niet vreemd :-)) zou het worden. 

We komen binnen, zij halen hem uit zijn kamer en BOEM, liefde op het eerste gezicht. Dit was hem, onze Balthazar. Hij was van mij, ik van hem. 
En dan komt het moeilijke deel. Wachten tot je hem mee mag nemen en dat duurt lang, heel lang. 

Tijdens het ophalen was al snel duidelijk dat we niet zomaar een kat hadden gekozen, nee Balthazar moest eerst even kijken welk mens de lekkerste trui aan had (mijn dochter), bij welke mens hij lekker aan een baardje kan schuren (gelukkig bleek dat mijn man) en bij wie hij direct in de ziel kon kruipen. En dat was ik. Liefde op het eerste gezicht, ik zei het al.

Balthazar is mee naar huis gekomen, heeft daar de harten van de andere - harige- katten veroverd (of hij heeft ze bedreigd, dat kan ook, ik sluit niets uit) en ons leven nam een nieuwe wending. We hebben een leven voor Balthazar en een leven erna.


Nooit meer alleen douchen (hij zit op de kast te wachten tot ik klaar ben), nooit meer alleen thuiswerken (wist je dat het touchscreen van je laptop OOK reageert op het blote velletje van je sphynx, niet handig), wat voor sommige collega's even wennen was, je collega in beeld met een kat op haar schouders. Uitslapen, tuurlijk, maar wel eerst even de heren eten geven en opschuiven in bed, want je ligt nooit meer alleen in bed. TV kijken? Balthazar is erbij, onder mijn knieen en onder een dekentje. Of het nu koud is over 30 graden, dekentje. 
 

Inmiddels ben ik al ruim 6 jaar de bediende, de knuffelaar, de dekentjes-goedlegger, de kotsopruimer, de menselijke kruik, de, tja wat niet van Balthazar. En van Dexter. En van Newt. Want een sphynx is verslavend. 1 is niet genoeg. 

Dus waarom iemand bedacht heeft dat dit ras, dit heerlijke, fijne, met zorg door liefdevolle fokkers gezond gehouden ras, niet meer zou mogen. Ik weet het niet. Vast iemand die geen liefde kent in zijn leven. Die nooit gekozen is door een dier, of mens als de liefde van zijn leven (en misschien met schoolgym ook altijd als laatste werd gekozen, zo zomaar kunnen). Hopelijk lukt het ons met zijn allen het besluit ongedaan gemaakt te krijgen (al is die kans niet zo groot, ik weet het). Zodat we nog heel lang van dit heerlijke ras kunnen genieten. En ze kunnen bedienen.